ابتدا به این نکته اشاره می کنم که :

خیلی ها می گویند در بازی با سرخابی ها مثل دیدار فینال پر هوادار باشید اما ما نمی توانیم کاری پیش بگیریم در این وبلاگ هم زحمات زیادی در همین جهت انجام شد اما خود کرمانی ها باید بدانند که طرف شهرشان باشند ولی کسی گوشش به این حرفا بدهکار نبود ایشالا که در این مورد اوضاع درست شود...
نکته دیگری که وجود دارد اینست که:
نمیخواهم بگویم که بعضی دوستان یعنی تبریزی ها و تهرانی ها و شهر های دیگر همه بد هستند 
اما خداییش هیچ فکر کرده اید :
* اگر مس قهرمان میشد اوضاع به گونه دیگری پیش می رفت ؟
* ایا همه از کرمان راضی بودند؟
* یا ارزوی ماندنمان را داشتند؟
* یا اینکه از فرهنگ بالای ما تعریف می کردند؟ 
*یا حاشیه درست نمی کردند؟ 
* یا به تمسخر ته جدول بودنمان نمی نشستند ؟
وهزاران علامت های سوال دیگر ....
مهم اینست که مس در بازی هایش قشنگ بازی می کند و با امید زنده هست فقط مثل تیم های دیگر به کمی شانس ونیاوردن بد شانسی هایی مثل خوردن توپ به تیر دروازه و گل نشدن پنالتی و... نیاز داریم اری در ته جدول ایستادیم با بازی های قابل قبول و بدشانسی های فراوان از اینکه تیم اول جدول باشیم و بد بازی کنیم بهترست. تنها امیدمان به خدا یمان و غیرت بازیکنانمان همچون حسین خانی و ادینهو و جهانی و رودباریان و فرهاد سالاریست این اخرین امید هواداران در روز پنجشنبه است چراکه همه وهمه به یک جمله اعتقاد داریم : 
* در نا امیدی بسی امید است*
مس خسته من پیش به سوی دروازه ی امید با تشکر از همه دوستان واقعی از جمله هواداران بزرگ مس و هواداران اصیل تراکتور از حضور درخشان و گرمشان بدون بی احترامی ها در کرمان متشکریم _ کورش

موسوم اشک های ما...فصل تلخی است و روزگاری دشوار...اگر عمری باشد هیچگاه دوست نداریم این روزهای پرمهنت را به یاد بیاوریم اما چه کنیم که این زحم ها...این بار سنگین...این سر به شانه افتاده جزیی از روزگاره خاطرات ما می شود...

لب هایمان گزیده شده است...صورتمان خراش خورده و صدایمان سرشار از بغض و چشم هایمان سنگین است...به آغاز فصل سرد خیلی وقت بود ایمان آورده بودیم اما باورش نداشتیم...شاید حالا زمان آن بود که به ذات خود برگردیم...ذاتی که با درد و سختی آمیخته شده...تا بازهم مرحمش را همان صبوری کنیم که آن هم همه وجود ما شده است...غم بر دل های ما بارش می کند و هرچه به این سو آن سو هم دویدیم سرپناهی ندیدیم که زیر آن ارام بگیریم...سایه بان جام حذفی هم کابوسی شد که وقتی به آن رسیدیم مصیبت شد و بر سرمان بارید. غم در دل هایمان جا خوش کرده است و بیرون نمی رود... البته که دل های ما آنقدر میهمان نواز هست که به همان اندازه ظرفیت شادی را داشته باشد برای این غم ها هم فراخ باشد...بازهم صبوری می کنیم...بازهم خدارا شکر می کنیم و بازهم چشممان را به آسمان می دوزیم تا برایمان رنگین کمان بیاورد... این بارش خشمگین روزی بالاخره تمام می شود...ما کبوترهایمان را در آسمان می بینیم و آن زمان است که رو سیاهی را به زغال می گذاریم.... ما همچنان سرافرازیم....سرافراز به صبوریمان...مثل همان تاغ و گز های کویر....هرچه هم غم ما را بسوزاند با کوچکترین لبخند آسمان خودمان را به زندگی دعوت می کنیم... آنقدر بهانه برای زنده ماندن داریم که در این روزگار پر مصیبت از مس مان چشم برنداریم....اجازه نمی دهیم هیچ کس، هیچ زمان، هیچ جا آن را از ما بگیرد....شاید خیلی ها پرونده اش را همانند شاهین بوشهر ببندند و شاید خیلی ها روزگار همه آن هایی که نارنجی بر تن کردند و همه این سال ها نامش را فریاد زدند دیگر در تاریخ دنبال بگردند...ولی ما زنده ایم و تا روزی که ما زنده ایم مس زنده است...غصه می خوریم...اشک می ریزیم....فصل سرد را باور می کنیم....اما تن به زمستان نمی دهیم...ما منتظر بهاریم...بهاری که تجربه اش کرده ایم و دل هایمان را تا ابد زیبا کرده است.... ما خودمان برف های دلمان را پارو می کنیم...گوله در سرمای سیاه هم که بشویم منت ترحم دیگران را نمی کشیم.....ما روی دو پای خود می ایستیم و از راهش دست مس را هم می گیریم که بلند شود....هنوزم زنده ایم و زنده بودنمان را خاری می کنیم به چشم  همه مردم زوال پرست....دوستان تا وقتی با هم هستیم زنده ایم.... و تا وقتی زنده ایم به رنگ نارنجی هستیم و تا وقتی نارنجی هست.... مس زنده است...

رفقا...دوستان...دست یکدیگر بگیریم...قدم بزنیم در سرزمین امید...فریاد کشیم زندگی را...صدا کنیم نفس را...خورشید حق ماست...باهم قد ما به بلندی آسمان...تا رسیدن به ابرهاست...با هم می مانیم....اشک هایمان را باران می کنیم....برای شستن ابرهای روی خورشیدمان....بغض هایمان را صدا می کنیم....برای خرد شدن این کوه غم... روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد و شادی دست های ما را بوسه خواهد زد....تا دنیا می چرخد...قلب ما می زند...برای همیشه...