از آن روز به بعد هرچه خاطره برای ما در لیگ برتر ثبت شد همه زجر بود و حسرت...خاطرات تلخی که ما را با بدترین وضعیت به قعر جدول چسباند و یک نیم فصل کابوس بار به تمام معنا برایمان رقم زد. هرچه زدیم به در بسته خورد و هر راهی رفتیم نتیجه نگرفتیم تا اینکه وعده خود را گذاشتیم اولین بازی دور برگشت تا طرحی نو در نتایجمان با مس دراندازیم. قرارمان هم این شد که همه برای این طرح دست به دست هم دهیم، به یکدیگر اعتماد کنیم و به سود حریفان گل به خودی نزنیم. شاید در این میان کج سلیقگی هایی هم شد، و حتی شاید رفتارهای برخی برخورنده هم بود اما همه به یک چیز ایمان داشتیم و آن این بود که همه خالصانه بک هدف داریم و آن نجات مس است... روز میعاد فرا رسید و همه می دانستند که اگر در این بازی هم مس به چیزی غیر از سه امتیاز برسد دیگر عوض کردن تقدیر تلخ، سخت ترین کار ممکن می شود....وقتی 6 هزار نفر به ورزشگاه می آیند، وقتی همه بازیکنان مس چند برابر بازی دور رفت خود می دوند و چند برابر همان زمان کمتر اشتباه می کنند، وقتی همه تماشاگران یکصدا فریاد می شوند برای مس، وقتی مس حتی پس از خراب شدن پنالتی اش روحیه خود را از دست نمی دهد و وقتی صدا و سیمای کرمان در اوج بد سلیقگی و اهمال همه این ها را نشان نمی دهد....تازه می فهمیم طرحی نو واقعا در افتاده است! مس در دقیقه 43 گل می زند و اینبار دیگر بعد از دو دقیقه گل تساوی را هم نمی خورد. آن ها نیمه دوم هم عالی بازی می کنند و اصلا اجازه نمی دهند دروازه حسن رودباریان با ریسک روبرو شود. مس حتی آنقدر جسارت پیدا می کند که پنالتی خود را هم گل می کند! و این یعنی پاک شدن یک دنیا خط تیره تحقیر....ضربان قلب مس به تپش می افتد و در غروب جمعه، روشنایی و امیدواری از در و دیوار این شهر می بارد. مس اولین سه امتیاز این فصلش را در بزنگاه اصلی خود می گیرد...از یک تیم ته جدولی آن هم در هفته ای که همه تیم های ته جدولی تسلیم شده اند. حالا مس در آخر جدول با چهار تیم همسایه شده است و این یعنی اینکه می توانیم کوچه مان را شلوغ تر از همیشه و هیجانی تر از تمام هفته های گذشته ببینیم. برای ما تازه کار شروع شده است چون خیلی ساده متوجه شده ایم که دست به دست هم داده ایم و شده است و حالا با همین فرمان می خواهیم 14 بازی دیگر به جلو برویم....دستهایمان را در دست یکدیگر نگه داریم....به این پوزیشن حالاحالاها نیاز داریم...